Federico Garcia Lorca

Για να συνεχίσω στο ίδιο κλίμα...Ένα πολύ αγαπημένο μου τραγούδι, σε ποίηση πάλι Ν.Καββαδία και μουσική Θ.Μικρούτσικου από το δίσκο Σταυρός του Νότου..

Ανέμισες για μια στιγμή το μπολερό
Και το βαθύ πορτοκαλί σου μεσοφόρι
Αύγουστος ήτανε δεν ήτανε θαρρώ
Τότε που φεύγανε μπουλούκια οι σταυροφόροι

Παντιέρες πάγαιναν του άνεμου συνοδεία
Και ξεκινούσαν οι γαλέρες του θανάτου
Στο ρωγοβύζι ανατρίχιαζαν τα παιδιά
Κι ο γέρος έλιαζε ακαμάτης τα αχαμνά του

Του ταύρου ο Πικάσο ρουθούνιζε βαριά
Και στα κουβέλια τότε σάπιζε το μέλι
Τραβέρσο ανάποδο πορεία προς το βοριά
Τράβα μπροστά ξοπίσω εμείς και μη σε μέλει

Κάτω απ’ τον ήλιο αναγαλλιάζαν οι ελιές
Και φύτρωναν μικροί σταυροί στα περιβόλια
Τις νύχτες στέρφες απόμεναν οι αγκαλιές
Τότε που σ’ έφεραν κατσίβελε στη μπόλια

Ατσίγγανε και αφέντη μου με τι να σε στολίσω
Φέρτε το μαυριτανικό σκουτί το πορφυρό
Στον τοίχο της Καισαριανής μας φέραν από πίσω
Κι ίσα ένα αντρίκειο ανάστημα ψήλωσαν το σωρό

Κοπέλες απ’ το Δίστομο φέρτε νερό και ξύδι
Κι απάνω στην φοράδα σου δεμένος σταυρωτά
Σύρε για κείνο το στερνό στην Κόρδοβα ταξίδι
Μέσα απ’ τα διψασμένα της χωράφια τα ανοιχτά

Βάρκα του βάλτου ανάστροφη φτενή δίχως καρένα
Σύνεργα που σκουριάζουνε σε γύφτικη σπηλιά
Σμάρι κοράκια να πετάν στην έρημη αρένα
Και στο χωριό να ουρλιάζουνε τη νύχτα εφτά σκυλιά